يا امام رضا عليه السلام

وقتی قدمگاهت را بیاد می‌آورم، احساس غرور می‌کنم که بوسه بر جای پای پسر زهرا می‌زنم. پایی که آرزو می‌کردم‌ای کاش روی چشمانم می‌گذاشتی تا لایق دیدن روی مهدی شود. آن خاک را، چون مرهمی به چشمانم می‌کشم که از گریه انتظار به دیدگان یعقوب شبیه شده.

حدیث بیست و هفتم
امام رضا (ع) می‌فرماید:
مَن زارَنِی عَلَى بُعدِ دارِی، أتَیتُهُ یَومَ القِیامَهِ فی ثلاثِ مَواطِنَ حتّى اُخَلِّصَهُ مِن أهوالِها: إذا تَطایَرَتِ الکُتُبُ یَمینا وشِمالاً، وعِندَ الصِّراطِ وعِندَ المِیزانِ

هر که مرا در دیار غربت زیارت کند، روز قیامت در سه جا به داد او مى رسم و از هراس‌ها و سختی هاى آن‌ها نجاتش مى دهم:
وقتى که نامه هاى اعمال از راست و چپ پراکنده شوند